တစ္ေယာက္ထဲက်န္တဲ့ထိ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလး
06 Feb 2018 1,536 Views
ကိုယ့္အိမ္က မိသားစုေတြ ခရီး (၃)ရက္ေလာက္ ထြက္သြားရင္ေတာင္ အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာသလို၊ အထီးက်န္သလို ခံစားရပါတယ္။
အေမရိကန္နိုင္ငံက ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕ဟာ ၿမိဳ႕ေနလူဦးေရ (၁)ဦးထဲနဲ႔ ဆက္လက္ရွင္သန္ ရပ္တည္ေနတယ္ဆိုတာ သင္ယုံၾကည္နိုင္ပါ့မလား..?
၂၀၁၀ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ရဲ့ စစ္တမ္းအရဆိုရင္ ဒါဟာတစ္ကယ္အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။ နီဘရာစကာျပည္နယ္က မိုနိုဝီ ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ အသက္ ၈၄ ႏွစ္အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ‘အယ္လ္စီအယ္လာ’ ဆိုတဲ့ အဖြားအိုတစ္ဦးတည္းသာ ေနထိုင္ေနၿပီး တစ္ကယ့္ကို အထီးက်န္ဆန္တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။
အျခားေနထိုင္သူမ်ားဟာ ႏွစ္ေပါင္မ်ားစြာထဲက ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကို စြန႔္ခြာခဲ့ၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အဖြားအိုကေတာ့ သူ႔ေမြးရပ္ဇာတိ ‘မိုနိုဝီ’ ၿမိဳ႕ေလးကို ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ စိုးလို႔တစ္ဦးတည္းက်န္ခဲ့ေပမယ့္ ဆက္လက္ေနထိုင္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ပက္သက္တဲ့ ၿမိဳ႕ဝန္၊ စာေရးစားခ်ီ၊ စာၾကည့္တိုက္မွူး၊ အေရာင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္ စတဲ့ အစ,စေသာ တာဝန္ေတြကို သူမတစ္ဦးတည္းက အားလုံးလုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီဆန္ဆန္ပါပဲ၊ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေရြးခ်ယ္ပြဲ စာတမ္းကို သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ိပ္ဆြဲတယ္၊ ကိုယ္တိုင္ေရြးေကာက္ခံတယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ မဲေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ ကန႔္ကြက္မဲမရွိပဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ပါတယ္။
ဖက္ဒရယ္ဥပေဒအရ အစိုးရကိုေပးေဆာင္ရမယ့္ ေရခြန္၊ လၽွပ္စစ္ခြန္၊ စည္ပင္ခြန္ျဖစ္တဲ့ ေဒၚလာ ၅၀၀ ကို ႏွစ္စဥ္ေဆာင္ၿပီး ၿမိဳ႕ေလးကို တစ္ဦးတည္း ဆက္လက္ရွင္သန္ေစခဲ့ပါတယ္။ အရက္နဲ႔ ေဆးလိပ္ေရာင္းခ်တဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ထားၿပီး ႏွစ္စဥ္လိုင္စင္ ေပးေဆာင္တိုင္း ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေနရာ၊ အတြင္းေရးမွူးေနရာ၊ ဆိုင္ရွင္ေနရာေတြ အားလုံးမွာ သူမကိုယ္တိုင္ပဲ လက္မွတ္ေရးထိုးရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
၁၉၃၀ ႏွစ္မ်ားတုန္းကဆိုရင္ ‘မိုနိုဝီ’ ၿမိဳ႕ေလးဟာ လူဦးေရ (၁၃၀)ေလာက္ရွိၿပီး ရထားဘူတာ႐ုံစိုက္တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စတိုးဆိုင္ ၃ ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္အခ်ိဳ႕နဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္လည္း ရွိပါတယ္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္း စီးပြားေရးခၽြတ္ျခဳံက်မွုေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ခံလူေတြ ေျပာင္းသြားလိုက္တာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ “အယ္လာ” ဖခင္ရဲ့ နာေရးကို ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဘုရားေက်ာင္းလဲ ေျပာင္းေရြ႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၇ နဲ႔ ၁၉၇၀ ၾကားထဲမွာေတာ့ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ စတိုးဆိုင္ တစ္ဆိုင္နဲ႔ စာတိုက္ပါ ပိတ္သြားခဲ့ပါတယ္။
“အယ္လာ” အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္မွာ သူမရဲ့ခင္ပြန္း “႐ူဒီ”နဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ သားသမီးႏွစ္ဦး ထြန္းကားၿပီး ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အရက္ဘားေသးေသးေလး စဖြင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၇၄ မွာ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္သြားၿပီး “အယ္လာ”ရဲ့ သားႏွစ္ေယာက္လဲ တစ္နယ္တေက်းကို အလုပ္ရွာထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေနလူဦးေရ (၁၈)ေယာက္သာ က်န္ေတာ့ၿပီး ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ အၾကာမွာ သူတို႔လင္မယား ႏွစ္ဦးပဲ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ “႐ူဒီ” ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ “မိုနိုဝီ” ၿမိဳ႕ေလးဟာ တစ္ဦးတည္းသာ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
“အယ္လာ” ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ အရက္ဘားဆိုင္ေသးေသးေလးကို တစ္ပတ္လၽွင္ ေျခာက္ရက္ မနက္ ၉ နာရီကေန ည ၉ နာရီထိ ပုံမွန္ဖြင့္ေနပါတယ္။ သူမရဲ့ခင္ပြန္း “႐ူဒီ” ရဲ့ စာဖတ္ခန္းကို စာၾကည့္တိုက္အျဖစ္ေန႔စဥ္ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီး စာအုပ္ေပါင္း ၅,၀၀၀ ခန႔္ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
